In de laatste dagen van October gaf Don Santiago de los Santos, meer bekend onder den naam “Capitán Tiago” een avond-partijtje, dat hoewel tegen zijn gewoonte eerst in den namiddag aangekondigd, reeds het onderwerp van allegesprekken in Binondo uitmaakte, evenals in andere buitenwijken en zelfs te Intramuros. Capitán Tiago ging toen door voor den gulsten man die er liep, en men wist dat zijn huis, evenals zijn land, zijn deuren niet geslotenhield, tenzij voor den handel of ieder nieuw of gewaagd denkbeeld.
Gelijk een electrische schok liep het nieuws door de wereld der klaploopers, tafelschuimers en doodvreters, die God in zijnoneindige goedheid zoo liefdevol in Manila doet tieren. Sommigen zorgden voor schoensmeer; anderen keken om naar knoopen endassen, maar allen waren vervuld van de gedachte hoe ze wel den heer des huizes op de gemeenzaamste wijze begroeten zouden,om te doen gelooven aan oude vriendschapsbanden, [2]of zich te verontschuldigen, voor ’t geval dit beter te pas kwam, dat ze niet vroeger hadden kunnen verschijnen.
Deze feestmaaltijd werd gegeven in een huis van de Calle de Anloague, en daar we ons het nummer niet herinneren, zullen we ’t zoo beschrijven, dat men het nog zou kunnen herkennen, indien tenminste de aardbevingen het nog niet vernield hebben. We gelooven niet, dat zijn eigenaar het zal laten slopen, want met ditwerk belast zich daar God of “de Natuur” gewoonlijk; want deze laatste heeft daar ook van ons gouvernement veel werken aangenomen.
Het is een vrij groot gebouw, in den stijl van de meeste daar te lande, gelegen met het front naar een arm der Pasig-rivier,door sommigen “ria de Binondo” genoemd, welk water, evenals alle rivieren van Manila, de veelzijdige rol vervult van badplaats,riool, wasch- en vischgelegenheid, vervoer- en verkeersmiddel, ja, zelfs van waterleiding voor de dorstigen, ingeval de Chineeschewaterdrager zulks oorbaar acht. Het is vermeldenswaard dat deze machtige slagader der voorstad, waar het verkeer het drukstis en de beweging het levendigst, over een afstand van bijna een kilometer nauwelijks één houten brug telt, welke gedurendezes maanden aan één kant stuk en aan den andere voor ’t overige deel des jaars onbegaanbaar is.
Zoo komt het, dat in het heete jaargetijde de paarden van deze gestadige “status quo” profiteeren, om daar in ’t water tespringen, tot groote verrassing des afgetrokken stervelings, die binnen [3]in ’t rijtuig ligt te dommelen of te filosofeeren over de vooruitgang dezer eeuw.
Het huis, dat wij bedoelen, is wat laag en heeft niet zeer onberispelijke lijnen: of de bouwmeester niet best zien kon, ofdat het een gevolg was van de aardbevingen en orkanen, kon niemand met zekerheid zeggen. Een breede trap met groene leuningenen hier en daar belegd met een kleedje, leidt van