Produced by Sophia Canoni
Note: The tonic system has been changed from polytonic to monotonic,otherwise the spelling of the book has not been changed. Bold wordsare indicated by &. Square brackets indicate corrections. Pages 132-133 are missing. The book has 192 pages.
Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει από πολυτονικό σεμονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου.Λέξεις με έντονους χαρακτήρες περικλείονται σε &. Διορθώσειςπερικλείονται σε []. Οι σελίδες 132-133 λείπουν. Το βιβλίο έχει 192σελίδες.
ΑΘΗΝΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ Γ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ & ΣΙΑ42 — ΣΤΑΔΙΟΥ — 42 1915
Είτανε μια φορά ένας συγγραφέας, που ζούσε ευτυχισμένος με τη γυναίκατου και τα τρία παιδιά του. Είτανε τόσο ευτυχισμένος, ώστε δεν τοεννοούσε κι ο ίδιος και μολαταύτα έγραψε πολλά βιβλία για τη δυστυχίατων ανθρώπων.
Η μεγαλήτερη ευτυχία του δεν είταν η αγάπη· ούτε η πατρική χαρά, πουτην έπαιρνε απλοϊκά σαν ένα πράμα τόσο φυσικό, σα να είταν αδύνατοναπολάψουν οι γονείς από τα τέκνα τους άλλο παρά χαρά. Η ευτυχία τουδεν είτανε γιατί, με όλη την πολύχρονη συζυγική ζωή, φώλιαζε πάνταστο σπίτι του το σπάνιο πουλί, που το λένε ανίκητη νιότη. Ημεγαλήτερη ευτυχία του είτανε το πως δεν απάντησε και δε γνώρισε ποτέκακό, που να μην πίστευε πως μπορούσε να το νικήση με τη δύναμη καιτην υγεία. Τα δυστυχήματα, που φοβερίζανε να φανούν, είτανε σανπεραστικά σύννεφα, που χανόντανε στον ορίζοντα κι αφίνανε καθαρότεροτον ουρανό του. Έτσι πίστευε τουλάχιστο κι αυτή η πίστη είταν ηπραγματικότητα, όπου ζούσε. Τη φτώχια, που πολεμούσε μαζί τηςαδιάκοπα, κατώρθωσε να την κρατή πάντα μακριά. Ένας εχτρός υπήρχεμόνο, που μαζί του δεν μπορούσε να μετρηθή, κι αυτός ο εχτρός είταν οθάνατος.
Κ' ίσως να μην είτανε η μικρότερη ευτυχία του ανθρώπου αυτού το πωςδε φοβήθηκε ποτέ σοβαρά, πως ο θάνατος μπορούσε να βρη είτε αυτόν τονίδιο είτε τους αγαπημένους του.
Με το αίστημα τούτο της μεστής ζωής έγραψε ο συγγραφέας αυτός έναβιβλίο πλημμυρισμένο από καλοκαιρινό φως και με θέμα τα δυο μεγάλααγόρια του, τα παιγνίδια και τις διασκεδάσες τους, τα άθλα και τιςατυχίες τους. Το βιβλίο είτανε μια ιλαρή χαρά και γι' αυτόν τον ίδιοκι όταν μου έρχεται στο νου εκείνη η εποχή, μόλις μπορώ και το εννοώπως ο άνθρωπος αυτός είμουνα κάποτε γω.
Άμα τυπώθηκε και δέθηκε το βιβλίο κ' είταν έτοιμο να κυκλοφορήση, οσυγγραφέας πήρε μαζί του δυο αντίτυπα, έγραψε στο ένα τόνομα τουΟύλοφ και στο άλλο του Σβάντε και τα έδωσε επίσημα του καθενός από ταδυο αποθανατισμένα παιδιά του.
Ο Ούλοφ πήρε το βιβλίο του κι ο Σβάντε το δικό του. Ο Ούλοφ, πουείναι φύση πραχτική και δεν έχει καμιά κλίση στη φιλολογία, λένε πωςπρώτη φορά έπιασε κι άνοιξε αυτόρμητα βιβλίο. Νομίζω μάλιστα πωςδιάβασε τρία ολάκερα κεφάλαια. Ο Σβάντε όμως διάβασε μεμιάς ολάκεροτο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος. Και διάλεξε μερικά κεφάλαια,εκείνα που του αρέσανε ξεχωριστά και τα διάβαζε δυνατά σε όλους, όσοιείχαν όρεξη νακούνε. Μ' ένα λόγο, βασίλευε μεγάλη αγαλλίαση σ' όλο τοσπίτι.
Τότε όμως έτρεχε μέσα στις κάμαρες ένα μικρό πλασματάκι. Είταν ομικρός αδερφός του Ούλοφ και του Σβάντε κ' είχε μακριά σγουράολόξανθα μαλλιά και τα πιο μεγάλα γαλανά μάτια, που μπορεί να έχη ένααγοράκι. Τον έλεγαν Σβεν και μόλις είχε κλείσει τα δυο χρόνια. Ναμιλή καλά δεν μπορούσε. Μπορούσε όμως να εννοή.
Όταν λ