Cjantaclàr e Partelote
“The Nunne Preestes Tale”
Storia dal Confesòu da la Mùnia
Preàmbul
Finida la storia da la Madre Superiora (“The Pioresses Tale”), il
Ostièr al lasa che doj daj pelegrìns a discùtin su chèl ch’a àn apena
scoltàt. Dopo un tocùt, però, a si intromèt e a ghi domanda al
Confesòu da la Munia di contà alc encja luj. E alora…
Alora il nustri Ostièr, cul so parlà scleta ghi dìs al Confesòu da la Mùnia:“Vèn chì, predi, vèn dongja, tu, ser Zuan,còntini alc cal posi scjaldani’l còu.Tenti sveàt, sù, encja se sintàt ti sòs ta’un gabèl.Se’mpuàrtia se’l to al è un cjavàl marzòc [1]Basta ca ti tegni sù; a no ti ocòr di pì.Tèn il còu sempri alegri—dut lì.”“Siorsì,” al à dìt. “Sigùr, paròn, sens’altri.Si no mi tèn ’legri, clamàimi pur cjastròn.”E cun chèl tacàt al veva la so storia;e cussì a ni’a dita a ogni un di nu,stu bravo predi, sta bunànima di ser Zuan.
La Storia
Na puora vèdula, un puc sù cuj àis,a viveva na volta’n ta na pìsula cjašutatal orli di un boscùt di montagna.Sta vèdula, che di chè i vi conti la me storia,dal dì stes che finìt a veva di èsi maridada,vivùt a veva na vita a la buna,e puc a ghi bastava par mandà ’ndavànt baraca.Fašìnt li ròbis com’che Diu’l voleva,a si rangjava ben par ic e pa li so fìis.Tre bieli scròfis a veva, e basta,e tre vacjùtis e na piora ca si clamava Mali.Cjalinoša a era la so cjàmara e la cušina purindulà ca si mangjava ogni so pastùt.Di roba picanta a no veva maj bišugna;e maj a ti cjoleva nisùn boconùt delicàt.Il so mangjà al era a la buna coma’l so gurmàl.Maj si malava par vèisi stonfada.Mangjusà puc: èco la so ùnica cura;e cun chèl il tègnisi contenta e ’ndafarada.Nisùn mal di gjàmbis a gh’impediva di balà,e maj a no sufriva di mal di cjaf.Vin a no’n beveva—nè blanc nè ros;ta la so taula t’jodèvis doma blanc e neri—lat e pan scur, che di chèl ic no si lagnava;panseta frita e ogni tant un ovùt o doj,parsè che ic a tegneva polàn e bèstis.Un curtìl a veva, sieràt dut atòrcu na stecjada e un fosalùt pardifòu;e’n ta chistu a ti tegneva un gjal, clamàt Cjantaclàr,che par cjantà il mont a no’n d’aveva di compaj.Na vòus pì biela al veva di chè di un òrganoalegri ca sùnin in glišia il dì di fiesta.Il so cjantà tant pì fuart al era’n ta stu curtìlche’l sun da l’ora’n tal cjampanìl in plasa.Par istìnt al cognoseva ogni vignìdal ecuinosi in ta stu paìs;pars’che cul alsasi di cuìndis gràdos,i ti lu sintèvis cjantà—nuja da fà.Al veva na cresta pì rosa di un coràl fin,a pùntis, coma li torètis di un cjascjèl.Il so bec al era neri, e neri a ti luševa.Ašurìns al veva gjàmbis e piè,cu li òngulis pì blàncis di un gilio.Li so plùmis, po, dut’ doràdis a èrin.Stu gjal nòbil governo al vevasu sièt gjalìnis, ca lu servìvin in dut:sòus sos a èrin, ma encja i so paramours;e bièlis coma luj a èrin di colòu;ma chè che’l cuèl dal pì biel colòu a veva,la biela mam’selle Partelota a veva’n nòn.A era, di manièris, na vera madama,tant di compagnia; e un fà gentìlsempri vùt a veva da cuant che pitinut’a era;che ’nsoma il còu stes a ti veva cativàtdi Cjantaclàr, e stret ti lu tegneva.Luj, po, dut il ben dal mont ghi voleva.A colava’l còu a sìntiju a cjantà,cuant che dut lustri al saltava fòu’l soreli,in plen’armonìa, “Oh cuant lontàn cal è’l me ben!”parsè che’n chej dìs, i vìn da savej,nemaj e usiej cjacarà e cjantà ben a podèvin.A era ’lòr capitàt che al cricà d’un dìche mentri che Cjantaclàr in miès da li so fèminispojàt al era’n ta la stangja dal pulinàr,cu la biela Partelote dongja di luj,stu Cjantaclàr tacàt al veva a rugnaticoma un cal stà fašìnt un brut sun.Cuant che Partelote sintùt lu