Note: The tonic system has been changed from polytonictomonotonic, otherwise the spelling of the book has not been changed. Footnoteshavebeen converted to endnotes. // Σημείωση: Το τονικό σύστημα έχει αλλάξει απόπολυτονικό σε μονοτονικό. Κατά τα άλλα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία τουβιβλίου. Οιυποσημειώσεις των σελίδων έχουν μεταφερθεί στο τέλος του βιβλίου.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ
ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
ΠΛΑΤΩΝΟΣ
ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ
Ι. Ν. ΓΡΥΠΑΡΗ
ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ
1911
ΒΙΒΛΙΟΝ Γ'.
— Τοιαύτα λοιπόν είναι, όσον αφορά τους θεούς, εκείνα τα οποία,καθώς νομίζω, πρέπει να ακούουν, και εκείνα που δεν πρέπει να ακούουν ευθύςαπό την παιδικήν των ηλικίαν οι άνθρωποι, που θέλομεν να τιμούν τους θεούς καιτους γονείς των και να θεωρούν όχι ως το μικρότερον αγαθόν την μεταξύ τωναγάπην και ομόνοιαν. — Και νομίζω ότι είναι σωστά όσα παρεδέχθημεν επ’ αυτούτου αντικειμένου.
— Τώρα, εάν θέλωμεν να είναι και ανδρείοι, δεν πρέπει να τουςλέγωμεν τοιαύτα, με τα οποία θα τους κάμωμεν να μη φοβούνται καθόλου τονθάνατον; ή νομίζεις ότι ημπορεί ποτε κανείς να γίνη ανδρείος, εάν έχη μέσα τουαυτόν τον φόβον; — Όχι, μα την αλήθειαν, δεν το φαντάζομαι. — Τι δε; όταν έναςάνθρωπος πιστεύη ότι υπάρχη Άδης, τόπος πλήρης φρίκης και τρόμου, νομίζεις ότιθα επροτίμα να φονευθή εις τον πόλεμον, παρά να νικηθή και να γίνη δούλος; —Διόλου. — Καθήκον μας λοιπόν είναι, καθώς φαίνεται, να επιστήσωμεν τηνπροσοχήν μας και εις όσα θα λέγωνται περί του αντικειμένου τούτου και νασυστήσωμεν εις τους ποιητάς να μην κατηγορούν, όπως συνήθως, τα εν τω Άδη,αλλά μάλλον να τα επαινούν, επειδή ούτε αληθινά είναι όσα λέγουν, ούτε ωφέλιμαδιά τους μέλλοντας πολεμιστάς. — Πρέπει πράγματι. — Ας εξαλείψωμεν λοιπόναπό την ποίησιν όλα τα τοιαύτα, αρχίζοντες από τους εξής στίχους·
Ας ήμουνα πάνω στη γης κι ας πάη νάμουν σκλάβος
ενός φτωχού — —
παρά να ήμουν, βασιλιάς σ' όλους τους πεθαμένους·
και αυτούς·
Και ο Άδης στα μάτια να φανή θνητών και αθανάτων
ο σκοτεινός κι ο άραχλος, που ως κι οι θεοί τον τρέμουν.
και τους εξής·
Aλλοίμονόν μας! βέβαια και μες στον Άδη υπάρχει
κάποια ψυχή και φάντασμα, μα αίσθησι πια δεν έχει·
και το
Μόνος αυτός αισθάνεται, οι άλλοι σκιές γυρνούνε·
και
απ’ το κορμί του πέταξε και πάει η ψυχή στον Άδη
μοιριολογόντας, πόχασε τα νειάτα, την αντρειά της·
και
η ψυχή, καπνός σαν να είταν, μέσα
στη γης εχάθη τρίζοντας·
και τέλος
Σαν νυχτερίδες, που πετούν ατά βάθη ενός σπηλαίου
τρίζοντας, αν απ’ το σωρό καμμιά τους ξεκολλήση
και πέση καταγής κ’ η μια κρατιέται απ’ την άλλη,
έτσι κ’ εκείνες τρίζοντας όλες μαζί πετούσαν.
Αυτά και όλα τα τοιαύτα θα παρακαλέσωμεν τον Όμηρον και τους άλλουςποιητάς να μη δυσαρεστηθούν αν τα διαγράψωμεν, όχι διότι δεν είναι ποιητικά καιευχάριστα να τα ακούουν οι πολλοί, αλλ' όσον ποιητικώτερα, τόσον ίσα ίσα πρέπειολιγώτερον να τα ακούουν και παίδες και άνδρες, που θα ζήσουν ελεύθεροι,φοβούμενοι την δουλείαν περισσότερον από τον θάνατον. — Έχεις πληρέστατονδίκαιον.
— Ακόμη πρέπει να απορρίψωμεν και όλα τα φοβερά και τρομεράονόματα που αναφέρονται